De Steen
Er is iets in me geknapt. Of beter gezegd, opgeknapt. Vurig, verwonderd en vastberaden bevind ik me in mijn eigen droom. Mijn drie V’s. In mijn droom zit ik tegenover het driekoppige team Communicatie. Ze kijken me verwachtingsvol aan. ‘Vertel eens iets over jezelf’. Mijn achtergrond, journalistieke ambitie en betrokkenheid stip ik in korte zinnen aan. Ik wil verhalen vertellen; mijn verhalen én die van anderen. De teamleider zegt opgetogen: ‘Wat mooi! We kunnen je hulp goed gebruiken, we komen handen tekort. Dan zegt ze zonder blikken of blozen ‘dat ze me alleen een vrijwilligersbaan kan aanbieden’. Ik veer op. ‘Wat?! Nee hoor.’
‘Ja maar’ sputtert ze blij tegen ‘je krijgt naamsvermelding!’ Naamsvermelding, dat is volgens mij geen recht, laat staan gunst, maar een plicht van degene die mijn foto of artikel gebruikt. Ik schraap mijn keel. ‘Deelt een bakker gratis broodjes uit in ruil voor naamsvermelding?!’ Het driekoppige team lijkt mijn eenvoudige vraag niet te begrijpen.. Ik vervolg: ‘Jullie zijn een commercieel bedrijf mét winstoogmerk. Ik zie niet in waarom ik niet – zoals jullie – betaald zou krijgen voor mijn tijd, energie, mijn kwaliteiten. Bovendien; hiermee vervangen jullie een betaalde kracht en dat is niet toegestaan. Betaald of anders niet.’ zeg ik vastberaden. ‘Dan helaas niet’ aldus de dame met het blonde haar in haar sneeuwwitte mantelpak. Ik wil van alles tegen haar roepen.
Van een ingang naar dé uitgang
Ik heb nog een restje koffie in mijn beker. Ik staar naar haar smetteloos witte uniform en vraag me af hoe mooi mijn koffie daar op zou afsteken. En ik zeg: ‘Rijd jij in je nieuwe Mini (zij rijdt een nieuwe Mini red.) naar de redactie om aan het eind van de dag ‘in ruil voor naamsvermelding’ boodschappen te doen?! Ik wacht haar reactie niet af. ‘Nou dan, zijn we het daar over eens. Ik weet de uitgang te vinden. Succes!’
Ik kukel bijna over de dorpel terwijl ik hooghartig wegbeen uit hun hok. Ik heb haast want ik weet niet hoe snel me uit de voeten moet maken. Blij toe dat ik geen rode hakkenschoenen draag. De koffie was net zo slap als ‘de drie hoofden’. In mijn droom ben ik de journalist. Ben ik degene die de waarheid boven tafel krijgt en de vinger op de zere plek legt. Ben ik degene die de hordes neemt, simpelweg omdat ze voor mijn voeten worden geworpen. Ik ben op dreef, het gaat de goede kant op! Dacht ik. Tot ik jou ontmoette, BELmeisje.
Doet je brommer het nog?!
De ervaring hierboven is slechts één van vele en heeft me in mijn ontgoocheling naar jou geleidt. Ik mag dan geloven in dromen en wonderen, ik geloof niet in tovenarij, spelletjes en trucjes.
Dus loop ik, gehaast en hijgerig en argeloos, de warme workshop ruimte binnen. ‘En, doet je brommer het nog?!’ Je doet me op een of andere manier denken aan Brigitte Kaandorp, mijn favoriete cabaretière. En in dat enkele zinnetje heb je me. Ik ben helemaal van jou en je mag me kneden en vormen en (over)gieten. Mijn brommer doet het weer, mijn nagels zien nog wat zwart (die van jou zijn prachtig rood gelakt), ik heb verf in mijn haar (ik ben een kinderspeelhuiskippenhok aan het verven) en voel me strijdlustig.
Een ware revolutie ontketent als een wervelwind en ik middenin je kielzog. Vanbinnen klap en juich ik als je roept dat je meer geregeld krijgt dan Haring, Snoek of Paling. Ik wéét dat je dat waar kan maken, sterker nog, je maakt het waar, hier en nu, in dit bloedhete lokaal, zonder airco en zonder ramen die open kunnen (!) doe jij wat gedaan moet worden met de telefoon op ´speakerstand´. ‘Hoe doe je, wat je zegt’. Hoe vaak wordt er iets (toe)gezegd en niet gedaan!? Ik maak het dagelijks mee, beste medewerker van UWV, van de Sociale Dienst en van de gemeente, beste zelfbenoemde coach, beste integratieconsulent, beste intercedent, beste klantmanager van weet-ik-veel, beste Koolmees, beste eindeloze lijst. Corruptie, vriendjespolitiek, discriminatie, buitensluiting, loze beloften, zelfs leugens en beschuldigingen, ik maak ze van dichtbij mee. Verhalen met namen, ik zou ze naar buiten kunnen brengen.
Ik ben toe aan een schop. Het arbeidssysteem in Nederland is toe aan een schop. Het verschil zit ‘m in mijn schop (zacht en lief voor mij) en de schop in het arbeidssysteem: Kneiterhard! Integriteit is schaars, en dus ‘duurzaam’ geworden. Hoe wrang is dat!
Dit is wat we allemaal nodig hebben
Merkwaardig eigenlijk, dat ik mezelf telkens ‘bijschool’. Me onder de loep neem. Aan zelfreflectie doe (stop, reflectiestemmetje, stop!). Waarom draai ik de rollen niet eens om?! Gemeentemuizen, vakblinden, systeemslaven denk eens na! En geef jezelf een workshop van het BELmeisje cadeau. Hoe vaak terg ik mezelf niet met – tegen beter weten in- wéér zo’n workshop (geen -schop) waarin uitgekauwde, herkauwde informatie mij zaken opdringt die ik toch al weet. Een belediging aan mij.
Nee, dan dit! Claudia (alias Het BELmeisje) neemt me mee in haar wereld, die de mijne is en die van vele andere. Tijd om even weg te dromen, mijn aandacht te verleggen of weg te dommelen is er niet. Dit is wat ik nodig heb. Dit is wat we allemaal nodig hebben. Claudia, wat heb jij nodig?
In jouw droom ben jij de druppel die de emmer laat overlopen. In jouw droom ben jij de druppel die de rimpel vormt, die een tsunami veroorzaakt van waarheid en authenticiteit en (zelf)liefde. Jouw menselijke maat wordt de internationale maatstaf. Je komt van ver, heel ver en hoe zwaarder je reis hoe verder jouw rimpel (be)reikt.
Ik heb een steen verlegd
In jouw droom spreek je waarheid bij DWDD. Ik bel naar de redactie en zeg: ‘Hallo Eef, met Nicole, ik ben journalist. Is Matthijs er ook? Ik wil hem even spreken. Wat klink je lekker vrolijk, ’t is vast gezellig op de redactie of wellicht heb je gisteravond een leuke date gehad! En als Eef vraagt waar het over gaat – want dat vraagt hij – dan zeg ik dat ik groot nieuws heb. Groter bestaat niet.
En als ik de best betaalde tv-presentator van Nederland aan de lijn heb zeg ik: ‘Hoi Matthijs, met Nicole. Wist je dat op dit ogenblik zich een ware revolutie voltrekt door het land? Die revolutie heet ‘Het BELmeisje’. Zij spoort mensen én bedrijven massaal aan tot radicale verandering. Want werkmoraal en solliciteren moét anders en dat het anders kan en werkt bewijst vakvrouw, revolutionair, ondernemer, entertrainer, onderzoeker en ervaringsdeskundige Claudia. En de wereld (Draait Door) moet haar droom weten.’
In jouw droom ben je een steen uit je lievelingsliedje van Bram Vermeulen:
Door het verleggen van die ene steen, stroomt de rivier nooit meer als voorheen.
Dit gastblog is geschreven door Nicole Erens n.a.v. de Groeps BEL-workshop “Weg met die BELemmeringen”, die ik op 2 juli 2019 verzorgde voor Wegwijs naar Werk i.s.m. De Domijnen in de Bibliotheek te Sittard.
Meer weten over Nicole? Kijk op www.artflyer.nl