Je zit met je telefoon in je hand achter je bureau en staart als het spreekwoordelijke konijn, “in de koplampen van een auto”. Je bent simpelweg te bang om te bellen. Bang zijn of angst ervaren is een primaire biologische reactie. Die wordt opgeroepen door wat het onbewuste deel van ons brein, gevaarlijk vindt. Zoals het licht van de koplampen, die een verstijvingsreactie oproepen bij een konijn.
Die reactie is ook kenmerkend voor de angst om te bellen. Je staat stijf uit met de telefoon in je hand en denkt “in godsnaam, waarom kan ik niet gewoon even bellen”. Dat kun je niet. Omdat de angst om te bellen, motorische cellen in je brein blokkeren. Die maken het jou onmogelijk om de handelingen te verrichten die nodig zijn om te kunnen bellen.
Bij dieren is angst een automatische reactie op gevaar, die verdwijnt zodra het gevaar is geweken. Ons brein reageert op dezelfde manier. Wij kunnen echter iets wat bijna geen enkel dier kan. Wij kunnen, dankzij ons bewustzijn, nadenken over onze angsten. Bijvoorbeeld over wat ons angstig maakt. En hoe we dat probleem kunnen oplossen.
Het bewustzijn biedt ons helaas niet alleen maar oplossingen voor onze angsten. Het is, buiten onze wil om, ook in staat om ons angsten te bezorgen. Juist omdat we erover kunnen nadenken, bezorgen we ons zelf die angst. Dat inzicht wordt goed verwoord door het aloude gezegde “de mens lijdt het meest, onder het lijden dat hij vreest”. Met als gevolg dat we verzeild kunnen raken in een permanente toestand van angst. Voor bijvoorbeeld bellen.
In die toestand kwam ik binnen bij de workshop “koud bellen” van Claudia Bouwens.
Na een korte introductie vertelt Claudia over de missers die ze heeft gemaakt en de belemmeringen die ze heeft ondervonden. Totdat ze met vallen en opstaan uiteindelijk
haar doel heeft bereikt. Je merkt dat zo’n verhaal hoopvol stemt. Vervolgens legt Claudia een openheid aan de dag, die een sfeer van vertrouwelijkheid oproept. Waardoor de deelnemers zich ook open stellen. En dan zie je opeens dat de vijftien verschillende individuen, zich ongemerkt hebben gevormd tot een groep van gelijkgestemden. Dan begint het echte werk: hoe krijg je iemand aan de telefoon?
Claudia laat ons elke stap zien, die ze neemt om iemand aan de lijn te krijgen. Daarna belt ze in onze aanwezigheid ‘live’ met de persoon die door een deelnemer is gekozen. Wij horen vervolgens hoe het gesprek verloopt. Wat is dat toch een opmerkelijke, verfrissende en praktische aanpak! Een vaardigheid leren door te kijken en te luisteren hoe iemand iets voor elkaar krijgt.
Op een goed moment kwam er iemand binnen met thee en koffie. En koekjes. Hoewel we gewend zijn dat iemand zo’n taak geruisloos verricht, doorbrak Claudia de stilte door een gesprek aan te knopen. Waarop de man enthousiast vertelde over zijn loopbaan en zijn nieuwe baan, waar hij over drie weken aan zou beginnen. Ten afscheid stak hij ons een hart onder riem met de woorden: geef nooit op!
Claudia vertelde waarom ze dit gesprek was aangegaan. “ Te vaak gaan we voorbij aan mensen die ook: Aandacht, een Bedankje en een Compliment verdienen”. Claudia liet zien hoe je aan de hand van deze drie ABC’s, kunt aansluiten bij je gesprekspartner. Daardoor loopt een gesprek vaak soepeler, waardoor er ook meer mogelijk is. Bijvoorbeeld even doorvragen op bepaalde onderwerpen. En het werkt! Dat hoorden we toen Claudia ‘live’ telefoongesprekken voerde. Toen kwam de vraag “wie van jullie gaat er nu‘ live’ bellen”?
En toen was het muisstil.
Ineens staat iedereen kennelijk weer stijf uit bij de gedachte, om zelf te gaan bellen. Zijn we daardoor dan in één klap weer terug bij af? Zeker niet. We zijn goed op weg! Wat ons rest, is het overwinnen van de schroom of angst om te bellen. Die laatste stap kunnen we alleen maar zelf nemen. Of zoals dat in een gezegde wordt verwoord: Claudia heeft ons naar de bron gebracht. En nu rest ons, om te doen wat we zelf moeten doen: bellen!
Ik vond het een geweldige workshop. Waarin Claudia een ongelooflijke betrokkenheid, gedrevenheid en deskundigheid aan de dag legde. Daardoor voelde ik me aan het einde
van de dag, moediger dan aan het begin. De volgende dag heb ik mijn telefoon gepakt. Een aantal keren diep in en uitgeademd. En twee belangrijke afspraken weten te maken.
Deze gastblog is geschreven door Harm Branbergen n.a.v. de BEL-Workshop die ik mocht verzorgen bij Netwerkgroep 45plus in Nijmegen.
Meer weten over Harm? Ga een connectie met hem aan op LinkedIn.