Prikkelend
Hm…nu ik sinds een paar maanden zonder werk zit en een bedenkelijk lustrum van vijf jaar tijdelijke banen vier, ben ik geïntrigeerd. Door de aankondiging op de flyer met “Het BELmeisje” van de lokale bibliotheek. Al eerder bezocht ik netwerkbijeenkomsten in de bieb. Met wisselende onderwerpen, zoals rouw bij baanverlies, jezelf presenteren. Maar wat gaat dat worden met deze dame die recht in de camera kijkt met een blik van ‘kom maar op’? Ik besluit me op te geven.
Klamme handen
Een paar weken later schuif ik aan bij de tafel in de bibliotheek. We zitten in een aparte ruimte waar het onbehoorlijk warm is. Claudia is er al, afgereisd uit Bergen op Zoom. Een vlotte dame met een energieke uitstraling en een lekker Brabantse tongval. Rap in haar bewegingen en haar spraak. Dit is dus hét BELmeisje. Verrassend: ze blijkt de namen van de deelnemers al te kennen en weet vrij snel wie wie is. Maar nog verrassender is haar verhaal. BELmeisje word je niet zomaar. Daarvoor is ze eerst diep door de ellende gegaan. Ik krijg kippenvel van wat ze ons over haar verleden vertelt. Hoe de omstandigheden (onder andere negen maanden zonder inkomen leven) maakten dat ze boos werd op iedereen. Op het systeem. Hoe dat haar laat besluiten om het ánders te willen in Nederland.
Wat denk je
“Alles wat ik doe is mindset” zegt ze. Haar missie: positivisme meegeven aan anderen, mensen weer hun eigen regie terug laten pakken. “We houden in Nederland iets in stand met ons allen”, constateert ze. Klopt, Claudia; ik noem dat collectieve conditionering en dit is waar ik de laatste jaren steeds meer mee te maken heb. Ook mijn eigen conditionering. In de vorm van: vacature zoeken, reactief een motivatiebrief schrijven. Lekker bescheiden en afwachtend. Maar hoe kan ik me als ‘doorsneesollicitant’ -waarvan er natuurlijk ládingen zijn- onderscheiden? Want dát is volgens Claudia de sleutel.
Volgende stap
Vandaag leer ik van Claudia dat ik niet werkzoekend of werkeloos ben. Dat is ook maar een woord, vind ik. Ik kan me inderdaad beter vinden in de term: oriënterend op een volgende stap in mijn carrière. Zo heb ik het heft weer in handen en dat geeft me een goed gevoel. Dat legt natuurlijk ook de verantwoording daar waar die hoort: bij mezelf. Veel van wat Claudia daarna meldt, zet me aan het denken. Nieuwe input waarmee ik met een andere blik naar mijn eigen situatie kan kijken.
Actie
Nu komt de proef op de som. We gaan bellen! Dat vind ik spannend. Voor wie van de twaalf aanwezigen zal dit gesprek zijn? Voor S. Zij loopt al een tijd rond met het idee dat werken in kledingwinkel X. haar helemaal happy zal maken. Ze weet wie er in de winkel de scepter zwaait en ziet zichzelf tussen de ruisende jurken klanten adviseren. Daar lijkt ze me een goed type voor. Maar voordat ‘we’ gaan bellen, zijn er wat dingen om na te gaan. Wie in het bedrijf te benaderen? Wie is er beslissingsbevoegd? Wanneer heeft S. ruimte in haar agenda? Vindt ze het spannend, vraagt Claudia haar? S. zegt het vooral léuk te vinden. En het ergste wat kan gebeuren is dat ze ‘nee’ zeggen.
Doet ‘ie het of doet ‘ie het niet
Op zijn Claudia’s gaat dat telefoongesprek. Voorbij medewerker A. die de telefoon opneemt en al haar aandacht krijgt (hoe schrijf je jouw naam?) naar H. Die te horen krijgt dat hij A. vooral in dienst moet houden. Mooi compliment, dat werkt.
En ja, ze krijgt het voor elkaar! Met twaalf paar meeluisterende oren. Blij verbaasde gezichten. YES! Er staat een datum voor een gesprek tussen S. en H. Een ‘vakinhoudelijk’ gesprek, zoals Claudia dat noemt. Mij lijkt dat een prima basis om met deze mogelijke werkgever in contact te komen. Zo veel relaxter. Je kunt het dus écht omdraaien!
Tweede belronde
En tweede belronde volgt. Deze keer is er minder bereidheid aan de andere kant van de lijn. Het lukt Claudia nu niet om een gesprek op de agenda te krijgen. Jammer, maar ook realiteit. Het zou mooi zijn als elk telefoontje tot een gesprek, elk gesprek tot een match leidt.
Afronding
We zijn ‘overtijd’ met de workshop en enkelen verlieten daarom de ruimte waar de temperatuur in deze paar uur nog meer steeg. Niet alleen door de hoge buitentemperatuur op deze dag in juli. Claudia heeft nog energie genoeg en heeft voor iedereen een kaartje met opmerkingen over ons CV dat we haar vooraf toezonden en ons LinkedIn-profiel. Dat heeft ze knap voor elkaar.
Door naar het volgende
Na deze workshop trakteer ik mezelf op een lunch. Moet ook wel, want ik heb een volgende afspraak en mijn maag zegt dat er echt gegeten moet worden. Het broodje en de cappuccino smaken zalig. Terwijl ik daarvan geniet kijk ik terug op een super interactieve, leerzame workshop. Met voor mij veel ‘aha’-momenten. Trouw blijven aan mezelf, solliciteren is tactiek en spel. Wat wordt mijn volgende carrièremove? In ieder geval sta ik in de “doe-modus” en ga deze ochtend niet licht vergeten.
En als zij, Claudia, haar ambitie waarmaakt door bij De Wereld Draait Door aan tafel te geraken dan kan ik zeggen dat ik haar daarvóór al kende. Toch maar eens voor haar bellen naar BNNVARA en vragen naar Matthijs?
Dit gastblog is geschreven door Ellen Kersten n.a.v. de Groeps BELworkshop “Koud naar je nieuwe werkgever bellen”, die ik op 2 juli 2019 verzorgde voor “Wegwijs naar Werk” i.s.m. Bibliotheek Ligne én Educatie De Domijnen in Sittard.
Meer weten over Ellen? Ga een connectie met haar aan op LinkedIn.
Volg haar op LinkedIn of kijk op https://schrijfjestuk.nl/